پرده ی پنجم...

نامه ای ننوشته بود

دعوت هم نکرده بود

در راه بازگشت از حج در منزلگه زَرود به استراحت ایستاد

پیک حسین بن علی وارد خیمه شد و به او گفت که امام طالب دیدار اوست 

شک و تردید به سراغش آمد آخر زهیر که طالب نبود

اما رفت

وارد خیمه امام شد

چندی بیش نگذشته بود که زهیر شادمان به سوی خانواده اش برگشت

-به خدا سوگند دوست دارم کشته شوم، باز زنده گردم، و سپس کشته شوم، تا هزار مرتبه، تا خداوند حسین بن علی و اهل بیتش را از کشته شدن در امان دارد

نامش در ناحیه مقدسه آمده است

السَّلامُ عَلی زُهَیْرِ بْنِ الْقَیْنِ الْبَجَلِیِّ، الْقائِلِ لِلْحُسَیْنِ وَقَدْ اذنَ لَهُ فِی الانْصِرافِ: لا وَاللَّهِ لا یَکُونُ ذلِکَ ابَداً، اتْرُکُ ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ اسیراً فِی یَد الَاعْداءِ وَانْجُو! لا ارانِیَ اللَّهُ ذلِکَ الْیَوْمَ؛

سلام بر زهیر بن قین بَجَلیّ، کسی که وقتی حسین(ع) به او اجازه بازگشت داد، به حضرت عرض کرد: به خدا سوگند، نه! هرگز چنین نخواهد شد. آیا فرزند رسول خدا(ص) را اسیر دست دشمنان رها کنم و خود را نجات دهم؟ خدا آن روز را نیاورد.»