کاین همه زخم نهان است و‌مجالِ آه نیست...

زود دل بسته بودم

زودتر از انچه که تصورش را می کردم

روزهای اول که به دیدنت می آمدم گنگ بودم و گیج

من کجا و دیدنِ تو کجا؟؟؟

می دانی انگار خواب بودم 

هوای با تو بودن بدجور مرا از خود بی خود کرده بود

بعدترش این وابستگی بیشتر هم شد

باید هر روز می دیدمت

حالا مستاصل و درمانده شده بودم که چطور ببینمت

که خسته شده بودم از امار گرفتن ها و سوال پیچ کردن های وقت و بی وقت دوستان و هم اتاقی های سمج

قلبم بی قرار می شد

چه کسی می فهمید این اضطراب درونم را!!! 

اینکه باید هر روز به دیدنت می آمدم و به رسم معمول شعرهایی که در مسیر با خودم تکرار می کردم را در حضورت می خواندم

باید هر روز این بغض ها از گوشه چشم بچکد تا شعرهایم به دلت بچسبد

باید اعتراف کنم عاشق شده بودم

اخرش با خودت نگفتی منِ سرگشته دور از تو چه کنم!!!!

که آن روزها هر روز دیدنت کجا و حالا فصلی یکبار دیدنت کجا!!!!

اخر این عشق یکطرفه کار دستم می دهد

که اکنون هر زمان وارد صحنت میشوم احساس می کنم لحظه ای قلبم از جا کنده می شود

یکصدا اشک می شوم

گونه هایم قرمز می شود اصلا نمی دانم صلوات خاصه را چطور یکی دوتا جا می گذارم و میخانم

به أ اَدخُل یا رسول الله نرسیده دلم می دود سمت گوهرشاد

به اَ اَدخل یا ملائکه الله المقربین نرسیده دلم با برهنه می دود سمت اسمال طلا و می ایستد یک دل سیر گنبد را تماشا می کند

هنوز هم قبل از اینکه به یسمعون کلامی برسم این دل پر حرف مثل بچه ها شروع می کند پر حرفی کردن و از همه چیز و همه جا می گوید از گلایه و شکایت بگیر تا خاطره بازی و خنده و شادی

می دانم به اخلاقم عادت کرده ای

ولی امام رئوف

دلتنگم

به یقین بیشتر از همیشه

چشمانم را می بندم و از این بلادِ دورِ مصداقِ کفر سلامت می دهم

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا

السلام علیک با معین الضعفا

السلام علیک یا غریب الغربا

پ.ن١:

من و جدایی از آستان شما،،،خدا نکند..

پ.ن٢:

در این شهر پر از جنجال و غوغایی از آن شادم که با خیلِ غمش،خلوت سرای دیگری دارم

پ.ن٣:

اخر از باب الجوادت کربلایی می شوم