طـــواف یـــار

بسم الله...

طـــواف یـــار

بسم الله...

طـــواف یـــار

"بســــم رب الــــحســـین"

این روزها غم تو مرا می‌کشد حسین !

شب های ماتم تو مرا می‌کشد حسین !

تا آن دمی که منتقم تو نیامده ست !

سرخی پرچم تو مرا می‌کشد حسین !

از لحظه‌ی ورودیه تا آخرین وداع !

هر شب ، محرّم تو مرا می‌کشد حسین !

هنگام پر کشیدن یاران یکی یکی !

اشک دمادم تو مرا می‌کشد حسین !

داغ علی اصغر و عباس و اکبرت !

غم‌های اعظم تو مرا می‌کشد حسین !

از قتلگاه تو چه بگویم؟ حکایتِ !

انگشت و خاتم تو مرا می‌کشد حسین !

بر نیزه در مقابل چشمان خواهری !

گیسوی درهم تو مرا می‌کشد حسین !

سالار سر بریده‌ی زینب سرم فدات !

هستی فاطمه! پدر و مادرم فدات !
.................................................

عجیب آرامش می گیرم با این بند از کمیل عزیز :

یا سیدی و مولای اقسم صادقا لئن ترکتنی ناطقا لاضجن الیک بین اهلها ضجیج الاملین و لاصرخن الیک صراخ المستصرخین و لابکین علیک بکاء الفاقدین و لانادینک این کنت یا ولی المؤمنین یا غایة امال العارفین یا غیاث المستغیثین یا حبیب قلوب الصادقین....

......................................................


همیشه قبل هر حرفی برایت شعر می‌خوانم
قبولم کن من آداب زیارت را نمی‌دانم


نمی‌دانم چرا این قدر با من مهربانی تو
نمی‌دانم کنارت میزبانم یا که مهمانم


نگاهم روبه‌روی تو بلاتکلیف می‌ماند
که از لبخند لبریزم، که از گریه فراوانم


به دریا می‌زنم، دریا ضریح توست غرقم کن
در این امواج پرشوری که من یک قطره از آنم


سکوت هرچه آیینه، نمازم را طمأنینه
بریز آرامشی دیرینه در سینه پریشانم


تماشا می‌شوی آیه به آیه در قنوت من
تویی شرط و شروط من اگر گاهی مسلمانم


اگر سلطان تویی دیگر ابایی نیست می‌گویم:
که من یک شاعر درباری‌ام مداح سلطانم

«سید حمیدرضا برقـــعی »
.................................................

هر چنــــد حال و روز زمین و زمان بد است

یک تکه از بهشت در آغوش " مشــــهد " است

حتی اگر به آخـــــر خــط هم رسیده ای

اینجا برای "عــــشــق " شروعی مجدد است

" نفـــــس می کشم
به امید رضای امام رئـــوفم...."
.................................................

گنجینه
خواندنی ترها
امروز روز پنجم است که در محاصره هستیم. آب را جیره بندی کرده ایم، نان را جیره بندی کرده ایم. عطش همه را هلاک کرده است، همه را جز شهدا که حالا کنار هم در انتهای کانال خوابیده اند، دیگر شهدا تشنه نیستند. فدای لب تشنه ات پسر فاطمه (س)...

 

آخرین  دستنوشته ی یکی از شهدای فکه

  • مسافر

سرفه ... سرفه ... سرفه ...!

حساب آنها که توی خیابان با صدای خشک نفس هایشان از کنارم رد شده اند. از دستم در رفته. از درد مچاله می شوند و ریه هایشان اذن دخول هوا را صادر نمی کند. به یکی از آنها گفتم که شلمچه کجاست؟! چشم هایش شد چشمه اشک... سینه اش زخمی بمب های شیمیایی همان جا بود.

می گفت که ماسک به تعداد بچه ها نبود...

  • مسافر


 

 


نپرس .... از هیچ مپرس .... از قدمهایی که بر خاک خونین تو

گذاشتم مپرس ... از دل تنگم اما ....کاش بپرسی .... کاش

بدانی که آنقدر ته دلم بی نصیبی مانده که  . . .

کاش بپرسی از حالم . . .کاش گاهی بیایی به خوابم .... . .

انتظار زیادی نیست ....فقط یک خواب .... . . .

دلم به وسعت یک بغض تنگ است ....

اگر نیایی و نپرسی و .....

  • مسافر
روایت حاکمیت شهیدان بر دلها،روایت تولدی دوباره است....
روایت خاکهای پر از رمز وراز شلمچه....
روایت غروب طلایی رنگ طلاییه و طلوع دوباره آدمها...
روایت خاکهای گرم فکه و رنگ خدایی گرفتن دلها....




ایران‌گردی

قرار است فردا اردوی ایران‌گردی دانشجویی ما شروع شود. این طوری که بچه ها می گویند،‌ از مشهد می رویم طبس، یزد، شیراز، اهواز، خرم آباد ، تهران و برمی‌گردیم. حتماً خیلی خوش می گذرد. من، ‌فریبا و مریم آمدیم یک کم خرت و پرت بخریم. مریم از این که قرار است با پسرها و دخترهای همکلاسی به ایران‌گردی برویم یک کم نگران و برآشفته است، اما فریبا خیلی خیلی خوشحال است. یکسره به من می گوید که من می دانم خیلی خوش می گذرد.....

دیگر خسته شده ام. الان روز سومی است که در راهیم. داخل اتوبوس پسرها اصلاً نمی‌گذارند کسی استراحت کند. یک راست سر و صدا و گیتار وخنده های بلند. کم کم دارم از دست همه خسته می‌شوم. هوا نسبتاً گرم است که وارد اهواز می شویم. ورودی شهر وقتی می فهمند ما دانشجو هستیم، یک نفر به عنوان راهنما به ما می دهند. طفلکی‌ها فکر کرده‌اند ما برای بازدید از مناطق جنگی آمده‌ایم. یک جوان سبزه با ریش‌های توپی مشکی وارد ماشین ما می‌شود. از همان لحظه اول بچه‌ها بنای مسخره کردن می گذارند. صدای خنده یواشکی ما دخترها و متلک های مختلف پسرها، باعث شد که آن بنده خدا بعد از چند دقیقه حرف‌زدن،‌ خودش روی صندلی کنار راننده بنشیند و فقط مسیر را به راننده نشان بدهد. در یک جاده مستقیم که ظاهراً جاده اهواز - ‌خرمشهر است، وارد یک فرعی می شویم. احساس می کنم که هوا خیلی سنگین و نفس کشیدن برایم سخت شده است. به مریم نگاه می کنم. مریم هم همین حال را دارد. فریبا هم و همه بچه ها. سکوت عجیب و غریبی بر اتوبوس حکم‌فرماست. جوان بلند می شود و برایمان حرف می زند. چیزی نمی‌گذرد که اشک بی اختیار روی گونه‌هایمان می نشیند. نه من، همه بچه ها؛ حتی پسرها گریه می کنند. احساس می‌کنم این گریه شرمندگی است. اتوبوس می ایستد. اینجا طلائیه است. پیاده می شویم،‌ زانوهایم شل می‌شود. به خودم می‌آیم. ‌ خاک‌های زیر صورتم، از اشک هایم تر می‌شوند. جوان کناری ایستاده و دستهایش را به ریش توپی‌ اش می‌زند. جلو می‌روم. نمی دانم چه بگویم. جوان سرش را پایین می اندازد. گریه امانم را بریده است. می خواهم سر خودم فریاد بزنم. می خواهم آب شوم و به زمین فرو روم، اما نمی دانم چه می شود. جوان می ایستد و چیزی نمی‌گوید. هر چه فریاد می‌زنم،‌ او چیزی نمی‌گوید: «من از شما به شهدا شکایت می‌کنم. چرا زودتر ما را با شهدا آشنا نکردید؟».
  • مسافر


ساخت فلش مديا پلير