"قاسم"ها
زود پرپر می شوند
چه سیزده ساله باشند
چه شصت و سه ساله...
پ.ن ۱ :
بکشید ما را... ملت ما بیدارتر می شود...
پ.ن۲:
عمود خیمه را بکشید
بگویید کسی بیاید روضه ی عباس بخواند...
پ.ن۳ :
بی پناه شدیم چه کسی می فهمد اشک های یتیمی مارا...
بوی خاک بلند می شود
باران است که محکم به شیشه ی ماشین می کوبد
هوای اینجا همیشه بغض دارد
انگار هر روز منتظر مسافری ست که بیاد که مدام شهر را اب و جارو می کند
ترافیک شدید میشود سینی شیرینی و شربت است که دست به دست می چرخد
کاسه ی چشمانم داغ میشود ارام می بندمشان
کسی میخواند
السلام علیک یا داعی الله و ربانی ایات
باد می وزد
السلام علیک یا باب الله و دیان دینه
ریسه ها میان بادها می رقصند
السلام علیک یا بقیه الله فی ارضه
باران از پنجره ی نیم باز به صورتم می خورد
السلام علیک حین تقعد السلام علیک حین ترکع و تسجد
خنکای آل یاسین می سُرد توی صورتم
سلام بر تو سلام بر تو سلام بر تو
از ما منتظران دروغین به تو امام مظلوم سلام
از ما نون به نرخ روز خورها به تو سرگردان بیابان ها سلام
از ما ندبه خوانان متظاهر به تو غریبِ مضطر سلام
از ما شیعیان غافل به تو یاورِ همیشه پشتیبان سلام
ما همینی هستیم که گفتم
ما همینی هستیم که گفتم
ما از انتظار فقط ندبه های جسته گریخته ی جمعه را بلدیم و
سالی یکبار سینی شیرینی و شربت و ریسه برایت
بعدش اگر بخواهیم خیلی یادت کنیم سه بار به پایمان بزنیم و بگوییم العجل العجل العجل
تو اما غصه نخور ما ته دلمان دوست داریم
دلخوشک های ته دلمان همین فکر امدنت هست انگاه که پرده ی کعبه را در دست می گیری
و صدایت به همه ی ما می رسد
ما تهِ تهِ دلمان فقط به امید تو زنده است
که بیایی
که نجاتمان دهی
ما ته دلمان فقط تو را می خواهیم ولی ببخش که فراموش می کنیم
که یادمان می رود که چه می خواستیم که در شلوغی شهر گمت می کنیم
تو اما مثل همیشه دست پدری ات را به سرمان بکش
ما خیلی خسته ایم...
پ.ن١:
این جشن ها برای من آقا نمی شود / شب با چراغ عاریه فردا نمی شود
پ.ن٢:
دیده را فایده آنست که دلبر بیند
پ.ن٣:
آخر از باب الجوادت کربلایی می شوم
برداشت اول
نفسش به شماره افتاد
عرق سرد بر پیشانی اش نشسته
چشمانش را آرام روی هم می گذارد
یادش امد روزی را که زیر کسا نشسته بودند
هر پنج نفرشان باهم...
حاضرین دورتا دورش حلقه زده اند
به سختی لبانش را تکان می دهد
کتاب الله و عترتی و عترتی و عترتی
تکرار کرد و تکرار کرد و تکرار کرد...
برداشت دوم
گریه می کرد
بی امان ، بی وقفه
هق هق نفسش را بند آورده
دستانش کوچک بود
جان بابا را قسم میدهد و مادر را از زمین بلند می کند
مادرش راه خانه را گم کرده
نه که فکر کنی مادرش پیر بوده یا ناتوان..نه نه مادرش فقط هجده سال داشت
گریه می کرد
بی امان ،بی وقفه
دستان خواهرش می لرزد نمی تواند برادر را آرام کند
همه شنیدند که چه شد اما او دید
که همان صحنه پیرش کرد...در کودکی
برداشت سوم
جگرش را با طشت قسمت می کرد
یاد کوچه افتاد
یاد چادرخاکی،یاد گریه های شبانه ی پدرش در چاه
خواهرش امد...برادر جان در بدن نداشت
برداشت چهارم
تیرها به تنِ خسته اش نشست
وصیت کرده بود کنار پدربزرگ خاکش کنند
تابوت بر زمین افتاد
یادشان رفته بود که کریم بود
برداشت پنجم
چشمانش سیاهی می بیند
از قتله گاه صدای برادرش می آمد
حروف مقطعه ی خدا روی زمین گرم نینوا افتاده
خواهرش آمد...برادرش جان در بدن نداشت
برداشت ششم
چه خوب فهمیدند عترتی را
همانی را که لحظات اخرش هی تکرار کرد و تکرار کرد و تکرار کرد....
پ.ن١:
تابوت تیرخورده و یک قبر بی حرم/این هم جواب آنهمه اقایی و کَرَم
پ.ن٢:
به ابی انت و امی که وظیفست...چرا/ همه ی ایل و تبارم به فدایت نشود
پن.ن٣:
دو غم به دلت ماند حضرت مادر! کفن برای حسین و حَرَم برای حسن..
پ.ن٤:
آخر از باب الجوادت کربلایی می شوم...
دانه های انار پخش می شود توی سینی...
حاج میثم می خواند
هی می خواند
هی از جاده نجف تا کربلا می گوید
هی از موکب می گوید
بعدش من حتی سرم را بلند نمی کنم تا پخش زنده پیاده روی ها را ببینم
میخواهم تند تند انارهارا بخورم تا تصاویر پیاده روی را نبینم
تا خودم را گول بزنم که مثلا نفهمیدم که جاماندم
که طلبیده نشدم
که بغض لعنتی نفسم را بند اورده
انار را پرت می کنم و یک دل سیر هق هق می کنم
زانوهایم را مثل کودکی بی پناه جمع می کنم
سرم را روی زانوهایم می گذارم ، چشمهایم را می بندم و میروم به پنج سال پیش
برمی گردم به شب اول پیاده روی به عمود ٣٠٠ به گمانم
ساعت از دو نیمه شب گذشته..
سرما مغز استخوانمان را می سوزاند نمی دانم اتش از کجا پیدا شد با بچه ها دور اتش نشسته ایم که صدای حاج محمود کریمی می اید از کدام اسپیکر از کدام گوشی موبایل ،نمی دانم...
:بالا بلند بابا گیسو کمند بابا پاشو ببین تو این غریبی دل به کی ببنده بابا
ناخوداگاه این بند را همه با هم میخوانیم
اصلا انگار همه می رویم به درخیمه
همه جوانان بنی هاشم می شویم
باید علی را بر در خیمه رسانیم
باید به مادرش بگوییم نیاید تا بوریا را نبیند تا قد خمیده حسین را نبیند تا نشنود علی الدنیا بعدک العفا
دستم را می بُرم
دانه های انار پخش می شود توی سینی
اشک ها می دوند در سرازیری گونه ها و گردنم خیس میشود
گردنم میسوزد انگار
صدای فواره خون از قتله گاه می آید
از حنجری که بریده شد
از استخوانی که شکسته شد
از سلیمان زمانی که نه انگشت داشت و نه انگشتر
نقسم بند می آید
ارباب
این چه کربلا امدنی بود که خانه خرابم کرد که روسیاهی مان مهر بر پیشانیِ مان شده
که اگر به زودی دعوتمان نکنی چه خاکی یر سر کنیم....
پ.ن١؛
داد مظلومی تو مُلک جهان را پُر کرد/عالمی نیست که با یاد غمت دَرهم نیست
پ.ن٢:
جا مانده ایم حوصله ی شرح قصّه نیست/تریت بیاورید که خاکی به سر کنیم
پ.ن٣:
اخر از باب الجوادت کربلایی می شوم...
بیا این اللهم انی وقفت ها را کنار بگذاریم
بیا این التقی و النقی گفتن ها را کنار بگذاریم
بیا این یا سیدنا و مولاناها را فراموش کنیم
بگذار جایش بساط عاشقی پهن کنیم
بگذار فریاد بزنم و بگویم که چقدر عاشقت هستم
که بگویم عشقت رخنه کرده درتمام روحم
درتک تک سلول هایم
در بند بند وجودم
در این دل خانه خراب که یک پایش باب الجواد گیر کرده و یک پاپش باب القبله حرم ارباب
بگذار بازی کلمات را فراموش کنم
بگذار ارام حرف بزنم
بگذار آرام گریه کنم
بگذار بگویم که اگر نبودی من یقینا نبودم
بگذار این اشک ها سرازیر شوند
بگذار بغض ها را رها کنم همین جا همگام با نسیم و خنکای نیمه شب
همین صحن قدس
همین حجره ی کوچک روبروی شبستان نهاوندی
همینجا که مامن و آرامگاه من بود در دوران سخت دانشجویی
همین شبستان که ٥سال پیش سه روز امدم مقیمت شدم
آه که چقدر دلم تنگ است
آه که کاش عاشق نمی شدم و عاشقی نمی دانستم...
پ.ن١:
دلِ تشنه ای دارم ای عشق...!مرا زنده کن زیر اوار باران
پ.ن٢:
پروانه وار به دور سر من به گردش است/حال و هوای نیمه شب.شب های کربلا
پ.ن٣:
آخر از باب الجوادت کربلایی می شوم...
همان روزی که قنداقه ات را داده بودند دست رسول الله مهرت به دل ما افتاد
که قالوا بلی گفتنمان در عالم ذر همان حب تو بود که ریشه کرد در وجودمان...
که همان سحری که نگاهم به قبه افتاد شدیم دلداده و تو شدی دلدار
مگر میشود تو باشی و کسی عاشق نشود!!!
مگر میشود نامت بیاید و ته دل کسی هرّی نریزد پایین!!!
مگر میشود درخنکای اول صبح بروی خیمه گاه و دل نبازی؟؟؟
مگر میشود شیعه باشی و نام ارباب تسلی دلت نشود!!!
من که باور نمی کنم...
من عشق را از تو یادگرفتم و بی قراری هایش را هم...
شکر خدارا که تورا برایمان افرید....
پ.ن١:
در ازل بست دلم با سر زلفت پیوند
پ.ن٢:
هرکسی یک دلبر جانانه دارد،من تو را...
پ.ن٣:
آخر از باب الجوادت کربلایی می شوم...
اینکه باران ببارد و دلم من زانوی غم بغل کند که اتفاق عجیبی نیست
اینکه حوالی اذان صبح در تاریکی اسمان و بارش باران ناخوداگاه بیدار شوم و دلم بگیرد کمی عجیب است
به رسم معمول بعد نماز صبح می نشینم کناب ادعیه ام را باز می کنم و روزم را با سلام بر اباعبدلله اغاز میکنم به فرازهای اخر که میرسم به رسم ادب برمیخیزم و چشمانم را می بندم و می روم روبروی قتله گاه می ایستم از پشت مشبک قتلگه به درونش می نگرم و با خودم زمزمه می کنم : از حرم تا قتله گه زینب صدا می زد حسین دست و پا میزد حسین زینب صدا می زد حسین
حالا باید راهم راکج کنم سمت ابراهیم مجاب و بروم بلند سلامش کنم و کم کم به ضریح برسم
بوی عود و عطر مدهوشم میکند میروم زیرقبه و سلام میدهم
ولا جعل الله اخرالعهد منی لزیارتکم السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولادالحسین و علی اصحاب الحسین...
به فاطمیه که میرسیم جنس روضه ها فرق میکند
فاطمیه که میشود نفسم بند می آید
در این تاریکی و سکوت و صدای باران و دل تنگ من و فاطمیه روضه ی مادربا نفس حاج حسن خلج می چسبد
مخصوصا ان قسمتی که حاج حسن بگوید آگر راه دارد بمانی بمان/عزیزم تو خیلی جوانی بمان
بعدش من مدام با خودم این بندش را تکرار کنم
و قلبم تنگ شود و نفسم به شماره بی افتد
از بی مادری
از اینکه مگر جز اینست که ام ابیها مادر همه ی ماست؟؟؟
عقربه های ساعت روی هفت است و وقت رفتن است
امروز شیفت سنگینی دارم بیمارستان این روزها شلوغ است من هم حال خوبی ندارم
سمت تلفن همراهم می روم
ته دلم میلرزد
این روضه های مادر و دل تنگِ من بی دلیل نبود
می روم در اناق را می بندم و با صدای بلند های های گریه می کنم انقدر که صدایم گرفته
در کمد را باز میکنم و لباس هارا ورق میزنم
لباس مشکی ام را بر میدارم
.....................................
به چشمانت نگاه می کنم چطور اینطور ارام خوابیده ای؟دستانت که همیشه گرمِ گرم بود چرا الان انقدر سرد شده؟؟؟
چشمانم را می بندم
حواسم به اطرافم نیست
نمیفهم چه کسی امده چه کسی رفته
...................................
برف و باران باهم میبارد
چقدر هوا سردست
ِِمِه از لابلای پای افرادی که دور قبر ایستاده ان به وضوح رد میشود
باد شدید می وزد صدای درخت امامزاده هم درآمده
بابا و عموها پارچه ای را روی قبر نگه میدارند تا برف و باران اذیتت نکند تا تلقین خوانده شود
تا به شانه ات بزند و بگوید افهم افهم
بعدش هر بار که به شانه ات میزند قلب من درد بگیرد
که بغض خفه ام کند
که ناگهان بغضم بترکد و بلند بزنم زیر گریه و صدایم لابلای رقص برگها و اواز بادها گم بشود
بوقت چهارشنبه ٥صبح ٢٥بهمن ١٣٩٦
پن.ن١: دلم رفتن میخواهد من می نویسم مادربزرگم رفته ولی تو بخوان تکه ای از جانم رفته..
.
پ.ن٢: مارا به سخت جانی ِ خود این گمان نبود
پن.٣: اخر از باب الجوادت کربلایی می شوم
اینکه الان در صحن گوهرشاد شبستان دوم سمت چپ نشسته ام و دارم برای تو می نویسم خیلی خنده دار است
مگر جز این است که هستی
که خودم همین چند لحظه ی پیش ورودی باب الجواد خواندم که یسمعون کلامی که یرودّون سلامی
که میشنوی
که جواب سلام من مرا میدهی
که حرف مگوی دل همین پیرزن ویلچری را میشنوی
که حواست به ان دخترک سه ساله که دلش عروسک صورتی با موهای دم اسبی میخواهد هست
یا مثلا همین خانم جوانی که دورتر از من نشسته و لحظه ای باران اشک هایش بند نمی اید و فقط زنجیری از کلمات نامفهومش به گوشم میرسد
حواست هست
بعدش من گاهی اوقات خیلی گیج میشوم و دارم برایت می نویسم
میدانی اینکه برایت بنویسم برایم عادت شده...
مضاف بر اینکه شرمنده هم هستم مثل بچه های خطاکار سه چهارساله که رویشان نمی شود توی چشمهای پدرشان نگاه کنند!!!
من دلم تنگ است
من دلم بی قرار است
من حتی دلم این دعای توسلی که دارد در سرتا سر صحن پخش میشود را نمی خواهد
من حتی دلم این یا سَیِّدنا ها را نمی خواهد
من دلم تو را می خواهد
فقط تو را
همین جا
بنشینم روبریت و فقط گریه کنم
من دلم پر اضطرار است
برای شفای دل مسکینم دعا کنید
که دلم را به رأفتت خوش کرده ام ارامِ دلم...
پ.ن١:
من طبیبا ز تو بر خویش خبردارترم که مرا سوز فراق است و تو گویی که تب است
پن.ن٢:
آخر از باب الجوادت کربلایی میشوم
زود دل بسته بودم
زودتر از انچه که تصورش را می کردم
روزهای اول که به دیدنت می آمدم گنگ بودم و گیج
من کجا و دیدنِ تو کجا؟؟؟
می دانی انگار خواب بودم
هوای با تو بودن بدجور مرا از خود بی خود کرده بود
بعدترش این وابستگی بیشتر هم شد
باید هر روز می دیدمت
حالا مستاصل و درمانده شده بودم که چطور ببینمت
که خسته شده بودم از امار گرفتن ها و سوال پیچ کردن های وقت و بی وقت دوستان و هم اتاقی های سمج
قلبم بی قرار می شد
چه کسی می فهمید این اضطراب درونم را!!!
اینکه باید هر روز به دیدنت می آمدم و به رسم معمول شعرهایی که در مسیر با خودم تکرار می کردم را در حضورت می خواندم
باید هر روز این بغض ها از گوشه چشم بچکد تا شعرهایم به دلت بچسبد
باید اعتراف کنم عاشق شده بودم
اخرش با خودت نگفتی منِ سرگشته دور از تو چه کنم!!!!
که آن روزها هر روز دیدنت کجا و حالا فصلی یکبار دیدنت کجا!!!!
اخر این عشق یکطرفه کار دستم می دهد
که اکنون هر زمان وارد صحنت میشوم احساس می کنم لحظه ای قلبم از جا کنده می شود
یکصدا اشک می شوم
گونه هایم قرمز می شود اصلا نمی دانم صلوات خاصه را چطور یکی دوتا جا می گذارم و میخانم
به أ اَدخُل یا رسول الله نرسیده دلم می دود سمت گوهرشاد
به اَ اَدخل یا ملائکه الله المقربین نرسیده دلم با برهنه می دود سمت اسمال طلا و می ایستد یک دل سیر گنبد را تماشا می کند
هنوز هم قبل از اینکه به یسمعون کلامی برسم این دل پر حرف مثل بچه ها شروع می کند پر حرفی کردن و از همه چیز و همه جا می گوید از گلایه و شکایت بگیر تا خاطره بازی و خنده و شادی
می دانم به اخلاقم عادت کرده ای
ولی امام رئوف
دلتنگم
به یقین بیشتر از همیشه
چشمانم را می بندم و از این بلادِ دورِ مصداقِ کفر سلامت می دهم
السلام علیک یا علی بن موسی الرضا
السلام علیک با معین الضعفا
السلام علیک یا غریب الغربا
پ.ن١:
من و جدایی از آستان شما،،،خدا نکند..
پ.ن٢:
در این شهر پر از جنجال و غوغایی از آن شادم که با خیلِ غمش،خلوت سرای دیگری دارم
پ.ن٣:
اخر از باب الجوادت کربلایی می شوم