بفرمائید روضه...

زیر باران... دوشنبه بعد از ظهر...

اتفاقی مقابلم افتاد، وسط کوچه ناگهان دیدم ، زن همسایه بر زمین افتاد...

سیب ها روی خاک غلطیدند ، چادرش در میان گرد و غبار... قبلا این صحنه را... نمی دانم ، در من انگار می شود تکرار...

 

آه سردی کشید ، حس کردم، کوچه آتش گرفت از این آه...

و سراسیمه گریه در گریه ... پسر کوچکش رسید از راه...

طفلکی چند بار خورد زمین ؛ دو قدم مانده بود تا مادر... گفت : برخیز خانه نزدیک است ،

جان بابا بلند شو دیگر..

 

گفت : آرام باش چیزی نیست " به گمانم فقط کمی کمرم"... دست من را بگیر و گریه نکن ؛

مرد که گریه نمی کند پسرم...

چادرش را تکاند و با سختی ؛ یا علی گفت و از زمین پا شد.پیش چشمهای بی تفاوت ما ، ناله هایش فقط تماشا شد...

 

صبح فردا به مادرم گفتم:  گوش کن ! این صدای روضه ی کیست؟

طرف کوچه رفتم و دیدم در و دیوار خانه ای مشکی ست...

با خودم فکر می کنم حالا ، کوچه ی ما چقدر تاریک است...

 

آخ... گریه... مادر... دوشنبه...در... کوچه...

 

راستی فاطمیه نزدیک است....

 

 

مادر...

آخ نرو کوچه برای پَرَت خطر دارد...

مرو که رد شدن امروز دردسر دارد...مگر نگفت خداوند خلقتت ؛ حتی برای صورت تو برگ گل خطر دارد!!؟

گمان نمی کنم این مرد بی حیا امروز بدون حادثه دست از سر تو بردارد...

ز روی پوشیه زد تازه این چنین شده ای!!! که چشمانت دید مختصر دارد...

 

نوشته اند که پیشانی ات به جایی خورد... خلاصه ضریه ی بد این چنین اثر دارد...

 

سید حمیدرضا برقعی

......................................................

لعن الله قاتلیک یا فاطمه...

لعن الله قاتلیک...

 ......................................................

پ .ن:

فاطمیه که می رسد...بیشتر از همیشه به "سادات" غبطه می خورم...

حتی گاهی کمی هم حسادت می کنم...

خوش به حالشان چه راحت می گویند مادر..

التماس دعا...