عیدتون مبارک...

جانا پر پروانه ی ما را بپذیر

 

عشق دل دیوانه ی ما را بپذیر

 

یک چند صبا مانده به پیمان غدیر

 

تبریک صمیمانه ما را بپذیر

 

 

عرفان عرفات..

 

ای حسین...!

 تو در این دشت چه خواندی که هنوز سنگ های" جبل الرحمه"از گریه تو نالان اند؟

عشق را هم زتو باید آموخت

و مناجات و صمیمیت را و عبودیت را,

خدا را هم باید زکلام تو شناخت...

در دعای عرفه تو چه گفتی, تو چه خواندی که هنوز تب عرفان تو در پهنه این دشت بجاست؟

 

 

پهن دشت عرفات وادی معرفت است و به مشعر وصل است وادی شور و "شعور"

دشت از نام تو عرفان دارد و شب از یاد تو عطرآگین است

آسمان رنگ خدایی دارد و توگویی به زمین نزدیک هستی ای حسین ...

ای جلال ایمان,مرد عرفان و صلاح!

به دعای عرفه تو چه خواندی, تو چه گفتی کان روز زیر هر خیمه گرم یا که در سایه هر سنگ بزرگ یا که در دامن کوه حاجیان گریانند با تو در نغمه و در زمزمه ات؟

 

این دست های خالی و ساده دخیلتان ما را فقط به رسم رفاقت دعا کنید...

در حسرت شش گوشه...

بوی قلب سوخته ام را در می آورد...

اشک های بی امان چشمانم...

وقتی که میان خیرگی پنجره فولادت...

در هوای کربلا می سوزد...

 

دلداده ی ارباب...

 

 

روز تاسوعا قرارشد پنج شهید گمنام در شهر دهلران طی مراسمی تشییع شوند.بچه های تفحص پنج شهید را که مطمئن بودند گمنام هستند را انتخاب کردند.ذره ذره پیکر را گشته بودند هیچ مدرکی بدست نیامده بود.قرار شد در بین شهدا یکی از آنها را که سر به بدن نداشت به نیابت از ارباب بی سر آقا ابا عبدالله (ع) تشییع و دفن شود.کفن ها آماده شد شهدا یکی یکی طی مراسمی کفن می شدند آخرین شهید پیکر بی سر بود . حال عجیبی در بین بچه ها حاکم بود.خدا این شهید کیست که توفیق چنین فیضی را یافته تا به نیابت از ارباب در اینجا تشییع شود؟! ناگهان تکه پارچه از جیب لباس شهید به چشم خورد روی آن نوشته ای بود که به سختی خوانده می شد

 

"حسین پرزه ای اعزامی از اصفهان"