اشک بی روضه...

به پهنای صورت اشک می ریخت؛هرچه می کردند گریه اش قطع نمی شد؛گویی تمام داغ های عالم را به دل داشت.آن گونه می گریست که تمام آنهایی که برای تسلیت آمده بودند را به گریه انداخت.امام علی بن حسین(ع) با چشمی اشکبار رو به جمعیت فرمودند:
"اباعبدالله حسین(ع) و خاندانش کشته شدند و زنان و فرزندانش اسیر... کدام چشم است که پس از دیدار این واقعه،اشکبار نباشد؟! و کدام دلی است که از مصیبت قتل حسین(ع) شکافته نشود؟"