مژده دادند که بر ما گذری خواهی کرد...

از تو نوشتن و از برای تو نوشتن به سان کلافی در هم پیچیده است که هر دو سرش ناپیداست

که نه مقدمه می توان گفت و نه شرح مقدمه...

که از عشق نوشتن همیشه سخت بود که اسیر عشق تو از هردو عالم ازاد است که من اصلن نمی دانم چه می گویم...

همیشه همینطور بوده ام..وقتی به دلم می افتد که صدایم را می شنوی ان وقت است که زنجیری از کلمات دست و پا شکسته و نامفهوم را به هم می بافم...اصلن انگار هول می شوم بی ربط حرف می زنم و گونه هایم گل می اندازد و دستانم می لرزد...

شهر چراعانی شده

خیابان ها ریسه بندی شده اند

بساط شیرینی و نذری به راه است

اسمان هم به تنهایی آب به راه زده که نگار برسد

که نگارا برسی

که نگارا دلمان برایت تنگ شده

که هوای جهان سرد است

که این جشن ها برای من آقا نمی شود شب با چراغ عاریه فردا نمی شود..

که آقا خسته ایم

که آقا الان کجایی..در کجا قدم میزنی..دلمان فرش قرمز راهت...قدم رنجه فرمایید به دل تک تک مان سر بزنید

که شیعه غریب است و پیروانش غریب تر....

که برایمان جشن میلادت معنا و مفهومی ندارد وقتی تو نیستی 

که روز نیمه شعبان برایم حسینیه است و روضه خوان بساط روضه بر منبر دارد تا بیایی..

آقا بیا ما را از دست خودمان نجات بده..

پ.ن ۱ : از بن هر مژه ام آب روان است بیا...

پ.ن.۲ :از پای فتادیم چو آمد غم هجران...

پ.ن ۳: حرف کم اوردم تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل..

پ.ن.۴ : آخر از باب الجوادت کربلایی می شوم...