بوی جوی مولیان آید همی...

اینکه الان در صحن گوهرشاد شبستان دوم سمت چپ نشسته ام و دارم برای تو می نویسم خیلی خنده دار است

مگر جز این است که هستی 

که خودم همین چند لحظه ی پیش ورودی باب الجواد خواندم که یسمعون کلامی که یرودّون سلامی

که میشنوی

که جواب سلام من مرا میدهی

که حرف مگوی دل همین پیرزن ویلچری را میشنوی

که حواست به ان دخترک  سه ساله که دلش عروسک صورتی با موهای دم اسبی میخواهد هست

یا مثلا همین خانم جوانی که دورتر از من  نشسته و لحظه ای باران اشک هایش بند نمی اید و فقط زنجیری از کلمات نامفهومش به گوشم میرسد

حواست هست

بعدش من گاهی اوقات خیلی گیج میشوم و دارم برایت می نویسم

میدانی اینکه برایت بنویسم برایم عادت شده...

مضاف بر اینکه شرمنده هم هستم مثل بچه های خطاکار سه چهارساله که رویشان نمی شود توی چشمهای پدرشان نگاه کنند!!!

من دلم تنگ است

من دلم بی قرار است

من حتی دلم این دعای توسلی که دارد در سرتا سر صحن پخش  میشود را نمی خواهد

من حتی دلم این یا سَیِّدنا ها را نمی خواهد

من دلم تو را می خواهد

فقط تو را

همین جا

بنشینم روبریت و فقط گریه کنم

من دلم پر اضطرار است

برای شفای دل مسکینم دعا کنید

که دلم را به رأفتت خوش کرده ام ارامِ دلم...

پ.ن١:

 من طبیبا ز تو بر خویش خبردارترم که مرا سوز فراق است و تو گویی که تب است

پن.ن٢:

آخر از باب الجوادت کربلایی میشوم