پنجره فولاد...

این دل زجنس پنجره فولاد تو نبود

یعنی

که زود می شکند از فراق...

زود...

 

آمده ماه صیام سنجق سلطان رسید...

 

بچه تر    که بودم  مادر می گفت به مهمانی که می روی ارام باش...دست به چیزی نزن... پرخوری نکن و هزار هزار سفارش دیگر طوری که موعود مهمانی که می رسید رقبتی برای حرکت کردن و شیطنت های هر چند کودکانه و معمول هم نداشتم..سر به زیر می شدم و کنار مادر می نشستم  اما شیطنت در دلم شعله می کشید و بالاجبار سکوت اختیار می کردم....و صاحبخانه  هم مدام می گفت چه بچه ی ارام و ساکتی...

حال قصه ی کودکیم دوباره تکرار شده ...اما جور دیگر...

وقت مهمانی رسیده... کسی مرا از کاری منع نمی کند ...

ارام وساکت شده ام اما دیگر شیطنت از درونم شعله نمی کشد...  اینبار پشیمانی و شرمندگی ست که مرا ارام  و سر به زیر کرده... شرمندگی از عبرت نگرفتن از پشیمانی های گذشته ام...

مهمانی رمضان که شروع می شود  دلم شروع می کند به در زدن خانه ی خدا....انقدر در می زند در می زند در می زند تا در را باز کند اما باز هم غافل از اینکه این در همیشه باز است...دل من است که باز هم بسته مانده...

استاد می گفت ماه رمضان پاک می کند چرک های درون و بیرون را... می گفت برای یک ماه درِ همیشه بازِ رحمتِ خدا باز تر میشود تا بنده های فربه از گناه هم بتوانند رد شوند...

می گفت نشود این ماه بیاید و تو در خواب بمانی ...

می گفت نشود در چشمه اشک دلت را شستشو ندهی و گرد غفلت نزدایی...

می گفت و می گفت و اشک می ریخت و می گفت و صدایش می لرزید و شبیه بچه های دو سه ساله بغض می کرد  که نکند از مهمانی  جا بماند و از خوشمزه هایش نخورد...

دلم هوای مهمانی ات را کرده ...دلم هوای صدای ربنا وقت افطار را دارد... لب هایم برای یا علی و یا غفور گفتن ها لحظه شماری می کند...

لب هایم دلشان می خواهد زودتر همدرد لب های ابالفضل شوند... آب ببینندو ننوشند...

خدای من..!

 من همان بچه ی لجوجم که برایت پا می کوبد و گریه می کند...اغوشت را باز کن تا ارام شوم...

دلم هوای تو را دارد...

بغض نوشت...

مانده ام این چند قطره اشک چقدر وزن دارند

 که بعد ریختن شان، این قدر سبک می شوم …

 

.

.

.

.

.

 

 

 

 

نیمه ی ماه من...

ماه به نیمه رسیده است و تلالوء نور جولان می دهد در دل این ظلمت...

شق القمری به پا شده...اصلا شق القمر بی دلیل نبوده با آمدنت...یک نیمه ی ماه آمدن تو را نوید داد و نیمه ی دیگر هم آمدن حسن را...

آب زدیم راه را هین که نگار برسد...

کوچه و خیابان دل را آب و جارو کرده ایم و تمام شهر آذین بندی شده است...بگذار بازی با کلمات را فراموش کنم...بگذار جور دیگری بنویسم... اصلا برای از تو نوشتن باید یک دل سیر روضه خواند و گریست...گیرم که شب میلادت باشد...جشن میلاد بدون لمس حس حضورت روضه خواندن هم دارد...

اصلاً حق داری نیایی مهدی من...

می دانم که در کوچه پس کوچه های شهر ما غریبانه قدم می زنی و بغض هایت را فرو می خوری...

نیا گل نرگس...می گویم نیا تا نشود بیایی و ببینی شده ایم کوفی زمانه...

غریبی آقا...

ندبه خواندمان بوی آمدنت را نمی دهد...ندبه می کنیم اما نه برای تو...چله به چله عهد می خوانیم اما نه برای تو...اصلا عهد کجا بود؟؟؟اگر متعهد بودیم که انتظار ۳۱۳ تا را نمی کشیدی...!

عصر عجیبی ست...

تو شده ای مهدی منتظر و ما شده ایم شیعه ی غایب...

چقدر انتظار آمدنمان را کشیدی نازنین...

چقدر انتظار کشیدی تا از پس پرده غفلت برون آییم...بزرگواری می گفت " چه دردی ست که عالم امام داشته باشد و چشم لیاقت دیدنش را نداشته باشد "

آقا بغض هایت را نخور...گریه کن...حق داری...از ته دلت گریه کن...

اما نه...لال شوم من...لاااال شوم...

نه گریه نکن...من بمیرم و گریه هایت را نبینم...من بمیرم و غم چشمانت را نبینم...من بمیرم و قدمهای غریبانه ات را نبینم...

نمی توانم نوشته ام را تمام کنم...انگار به آخر که می رسم کلمات دست و پا شکسته می شوند در برابرت... 

به اخر که می رسم واژه ها قد خمیده می شوند و به هم جفت نمی شوند...

بگو...کدامین کوچه انتهایش تویی...

حرفهای ما هنوز ناتمام...تا نگاه می کنی وقت رفتن است...

بالاخره وقت وداع فرا رسید...باز من ماندم و دستهای خالی و نگاه های مضطرم...

از باب الجواد وارد می شوم...سر به زیر شده ام...درست مثل بچه های کوچک که خطایی کرده باشند و حرفی هم برای گفتن نداشته باشند...هوا گرم است و نسیم می وزد دلم می خواهد کفش هایم را در بیاورم و تا می توانم بدوم می دانم که زیر نگاه های مردم له می شوم اما خیالم راحت است که انتهایش تویی...بغض راه نفسم را بسته...اصلا نفس که می کشم نفسم بند می آید گرمای دل سوخته ام راه نفسم را بند آورده...در راه با خودم تمرین کرده بودم که وقتی به محضرت رسیدم چه بگویم اما حالا که رسیدم حرفی برای گفتن ندارم...انگار تنها بهانه ام تو بودی...

امام غریبم...من شرمنده ام که مهمان خوبی نبودم...من همیشه بد بودم....هیچ وقت قَدرَت را ندانستم و حالا که وقت وداع رسیده دلتنگ شدم و شرمنده...

عجیب دلم تنگ است...عجیب...

امام خوبم چند ماهی مهمان خوان کَرَمت بودم .حرفهای ما هنوز نا تمام ...تا نگاه می کنی وقت رفتن است...حلالم کن امام رئوفم...حلالم کن...

هوایم را داشته باش...دلم دلش گرفته..مگر می گذارد وداع کنم...؟بهانه می گیرد...دست دلم را محکم گرفتم تا فرار نکند اما مدام بر می گردد و به گنبدت نگاه می کند...انگار خیال رفتن ندارد...

دلم برایت تنگ می شود...مرا ببخش...نگاه از من نگیر آرام جانم...

نمی گویم خدانگهدار چون امید برگشت دارم...

به امید دیدار...

در آغوش یار...

دعوت نامه  را که فرستادند... خوش خوشان بار و بندیلمان را جمع کردیم...کوله ام را برداشتم...لحظات آخر باز هم با خودم مرور می کنم که چیزی را جا نگذاشته باشم...قرانم...صحیفه ام...کتاب ادعیه ام....تسبیح سبز یادگار از مدینه ام ..چادر نمازم یاسی ام...سجاده فیروزه ای ام...دیگر همه چیز کامل است اما نه...وای بر من نزدیک بود اصل کاری را فراموش کنم...

آه چقدر سنگین است...نمی توانم بلندش کنم...چقدر هم سیاه شده است... چه زنگاری بر آن نشسته...

چگونه به مهمانی ببرمش...

دلم را می گویم... چگونه به مهمانی ببرمش؟

ته دلم صدایی را می شنود...شعف وجودم را فرا گرفته...

باز آی باز آ ی هر آنچه هستی باز آی

گر کافر و گبر و خودپرستی باز آی

این درگه ما درگه نومیدی نیست

صد بار اگر توبه شکستی باز آی...

و من به مهمانی رفتم...همین چهار شب پیش...احرام بستیم و لبیک گفتیم به ندای معشوق...

خواستم همانطوری باشم که تو می خواستی...خواستم مس وجودم را طلا کنم...

خواستم کاری بکنم که به ملائکت با افتخار بگویی این بنده ی من است...

گوش هایت را بیاور جلو می خواهم اعتراف کنم...خدای من...دلم برایت تنگ شده بود...مدتها بود جِرم ها و جٌرم ها در دلم جا گرفته بودند...

دلم را تنگ کرده بودند...آنقدر که دیگر جایی برای تو نمانده بود...مدت ها بود دلم مسافرخانه ای شده بود که می آمدند و می رفتند و گاهاً قطعه ای از قلبم را می کندند و عاریه می بردند...اما حالا من و دلم آمده بودیم برای خودت...برای خودِ خودِ خودت...ببین دست و بالم خالیست ...تنها دلم را اوردم تا بشود حرم الله...من با "گام دل" آمدم تا به "کام دل" برسم...

می دانم که عاشقم هستی می دانی که عاشقت هستم...

من بازگشتم...

به حرمت العفو های دسته جمعی...

به حرمت ناله های یواشکی...

به حرمت اشکهای بی اختیار...

به حرمت امن یجیب های پر اضطرار

دلم  آغوش گرمت را می خواهد آغوشت را باز کن تکیه گاه من...

مهمان نو نمی خواهی خدای من؟؟؟؟؟

فاطمیه صد محرم ماتم است...

 

تا می خواهم از کربلا بنویسم نفسم بند می آید...انگار ضربان قلب قلمم زیاد می شود...

نمی دانم چرا تا اسم کربلا می آید قلبم قتلگه می شود...باز اشکهایم بی ا ختیار شروع به لغزیدن می کند...

اصلا قتله گه تنم را می لرزاند...

ارباب در میان قتله گه...

زینب بالای سر برادر...

شیون های عمه ی سادات در ذهنم می پیچد...صدای سم اسبها می اید....گیج می شوم...

صدا ها در هم می پیچد....ناله های زینب مدهوشم می کند...

از حرم تا قتله گه زینب صدا می زد حسین

دست و پا می زد حسین زینب صدا می زد حسین

صدای زینب آرامتر شده...صدایش به سختی در می آید...

دیگر توانی برایش نمانده....

اشکهایش حرف دلش را می زند...سر بریده برادر را در دستانش می گیرد...

زیر لب نجوا می کند...

اگر کشتند چرا آبت ندادند

کفن بر جسم صد چاکت ندادند

حسین جان تو سلیمان زمانی

چرا انگشت و انگشتر نداری

باز هم صدا... به نفس نفس می افتم... صدای افتادن دری می آید

این صدای چیست؟؟؟؟ ریسمان بر گردن علی چه می کند؟؟؟؟رد خون روی زمین برای چیست؟؟؟؟

صدای ناله های فاطمه می آید...گریه ها  و نجواهای علی را می شنوم....به خدا می شنوم... خوب گوش کن صدای علی را می شنوی؟

پرستوی مهاجرم چرا زلانه می روی

اگر زلانه می روی چرا شبانه می روی

قرار من شکیب من مهاجر غریب من

فدای غربتت شوم که مخفیانه می روی

قرار جان امید دل علی بود زتو خجل

که با کبودی بدن ز اشیانه می روی

اشک قلمم در آمده...فاطمیه صد محرم ماتم است...

لعن الله قاتلیک یا فاطمه...

لعن الله قاتلیک....

 

 

 

در حسرت کربلایم...

 

"هوالشهید"

و کربلا را تو مپندار که شهری ست در میان شهر ها
و یا نامی ست در میان نامها...
نه کربلا حرم حق است
و جز یاران امام حسین (علیه السلام) هیچ کس را راهی به آن(حقیقت) نیست.


برای ما کربلا بیش از آنکه یک شهر باشد
یک افق است
یک منظر معنوی
که آن را به تعداد شهدایمان فتح کردیم
نه یک بار
نه دو بار
به تعداد شهدایمان
به تعداد شهدایمان
....


آنان را که از مرگ می ترسند از کربلا میرانند...

کربلا ما را نیز در خیل کربلائیان بپذیر

آمین

(شهید سید مرتضی آوینی)

اشک هایم دخیل دلت ارباب....

سلام...

بالاخره بعد حدودا دو ماه آپ شدم...

اصلا سرم شلوغ نبود اما نمی دونم چرا حس مطلب نوشتن نداشتم...

از کربلای ایران برگشتیم....

که خبر سفر کربلای امام حسین (جونم به فداشون )رو بهمون دادن...

فعلا منتظرم....

خیلی منتظرم تا وقتش برسه.... چقدر دلم هوایی شده ...

کی میشه برم تو بین الحرمین نفس تازه کنم...

دلم بی قراری می کنه...این نوارو مهمون لب هام می کنم :

صورت هیچ پادشاهی به قشنگی حسین نیست

هیچ خیابونی تو دنیا مثل بین الحرمین نیست

دوست دارم ز عشقت ارباب بشوم با شور و احساس

دوست دارم بیام یه روزی به کنار کف العباس

3 سحرگاه تا وصال...

به نفس نفس می افتم...

حس می کنم عقربه های ثانیه شمار ساعتم خوابش برده...

چرا زمان نمی گذرد...

برادر شهیدم...

شوق دیدار تو بی تابم کرده....

منتظرم تا سه روز دیگر....

آه که چقدر دلم برای گم شدن دلم در خاکهای شلمچه تنگ شده...

به مهربانیت مهمانم کن برادر شهیدم...

۳ سحرگاه دیگر مهمان تو ام

در کربلای ایران...

دلم زودتر امده

هوایش را داشته باشد تا من بی دل به تو برسم....

دعایم کن...

نکند دعوت نامه ات را پس بگیری...